Najstarsza nazwa znana jest z wersji przymiotnikowej „Glissnensis” z 1433 roku, w 1448 roku „Glyshno”. Niemiecka nazwa „Gleissen” jest wiec zniekształceniem pierwotnej nazwy, która wywodzi się od rośliny „Glistnik” względnie od złóż gliny lub gliniastego wzgórza.

Początek osadnictwu na tym terenie dał gród datowany przez niektórych badaczy już na początku VII w. Znajdował się na 80-metrowym zalesionym wzgórzu, 2,5 km na zachód od wsi, w odległości 400 m na wschód od brzegu jeziora Lubniewsko. Grodzisko miało kształt pierścieniowaty, wklęsły z podwójnym wałem. Średnica wynosiła ok. 150 m. Na terenie siedliska znalezione skorupy kości świni, jelenia, przedmioty żelazne. Grodzisko użytkowane było jeszcze w XIV w., później przylgnęło doń nazwa „Wenden Schanze” (słowiański gród). Z podgrodzia wykształciła się obecna wieś. Pierwszy kościół istniał tu już w XIII w. Dokument z 1433 r. mówi o „…gran, glissnensis ct Clanstrum eum Walkwald”, chodzi zapewne o tutejszy spichlerz i warownię z Sokolą Dąbrową (niem. Falkenwalde, wieś oddalona o 8 km).
W 1448 r. Glisno było po raz ostatni wymieniono w dokumentach diecezji poznańskiej jako należące do dekanatu międzyrzeckiego.

  Miejscowość posiada metrykę średniowieczną i stanowiła własność kolejnych rodów rycerskich. W 1421r. wieś należała do rodziny Zynnitz. W 1461 r. współwłaścicielami Glisna były rodziny Otwicha i Pennigka. Od 1463 r. wieś należała do rodu rodziny von Waldow wywodzącego się z pobliskich Lubniewic i pozostawała w jej władaniu przez blisko 300 lat. (Niektóre źródła historyczne podają, że  w 1517 roku właścicielem wsi był Baltazar Gliszczyński) W XVII w. na skutek wojny trzydziestoletniej majątek został zniszczony i zubożony, co prawdopodobnie doprowadziło w 1682 r. do sprzedania części majątku rodzinie von Marwitz. W 1774 roku do szkoły chodziło 15 dzieci. W drugiej połowie XVIII w na skutek działań wojny siedmioletniej cała wieś została sprzedana nowemu właścicielowi – baronowi Gottlob von Troschei. Nowy właściciel dóbr gliśnieńskich zdecydował o wzniesieniu okazałej rezydencji, której budowę rozpoczęto w 1793 roku. Zarazem opodal rezydencji wybudowano ałuniarnię i fabrykę jedwabiu.

  W 1785 r. Glisno zostaje ponownie sprzedane. Kolejnym właścicielem został Fryderyk Wilchelm von Poser, który to zapisał się w historii Glisna jako włodarz, który doprowadził do odbudowy gospodarczej Glisna. To właśnie za jego sprawą został wybudowany w latach 1790-1793 gliśnieński pałac.

  Pałac zaprojektowano w formie letniej rezydencji nawiązującej do tradycji osiemnastowiecznej architektury pawilonów ogrodowych wznoszonych w na terenie Saksonii i Brandenburgii. Również z jego inicjatywy uruchomiona została we wsi auniarnia, a w latach 20-tych XIX wieku założono fabrykę jedwabiu, oraz słynne wówczas kąpielisko lecznicze „markisches Mineralbad aus der Biedermeierzeit”, które w pierwszej połowie XIX wieku stało się jednym z najmodniejszych kurortów pruskich. Z tego okresu zachował się układ kompozycyjny parku oraz mury centralnej części pałacu z owalną salą przykrytą kopułą.

   W XIX w. wieś należała do rodzinów Henochów. Jej przedstawiciel Izaak Mojżesz był fundatorem wielu budowli w latach 30-tych, m.in. kościoła (1837 r.). W tym samym roku właściciel majątku w Gliśnie dokonuje rozbudowy pałacu. Zmienia się również jego funkcja z letniej rezydencji na uzdrowisko. Rozbudowie ulega park, w którym powstają romantyczne budowle i rzeźby. Na początku tego wieku Glisno posiadało urząd pocztowy. W 1816 roku Glisno zamieszkiwało 497 mieszkańców, a w 1848 blisko 900 osób.

  W 1857 r. po raz kolejny zmienia się właściciel majątku. Zostaje nim Hans Karl von Wartenberg. Likwiduje on uzdrowisko, a pałac dostosowuje ponownie do potrzeb rezydencji rodzinnej. W parku buduje on neogotyckie mauzoleum dla swojej rodziny.

  03.11.1945 r. otwarto szkołę, 23.06.1946 r. poświęcono kościół. W 1958 r. wieś liczyła ponad 800 mieszkańców, którzy kultywują kombatanckie tradycje. W 1970 r. wybudowano czynem społecznym szkołę im. Osadników LWP, a 1974 r. otwarto izbę pamięci oraz pomnik upamiętniający czyn osadników wojskowych.

Po zakończeniu II wojny światowej pałac wraz z całym majątkiem przechodzi w ręce Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach 1968-1978 użytkownikiem pałacu jest Kaliska Fabryka Pluszu i aksamitu, za sprawą której pałac zostaje dostosowany do potrzeb ośrodka kolonijnego. Od 1978 r. pałac w Gliśnie pełni funkcje ośrodka szkoleniowo – wypoczynkowego prowadzonego przez Ośrodek Doradztwa Rolniczego. Obecnie w pałacu są świadczone usługi hotelarskie, gastronomiczne, są organizowane szkolenia oraz przyjęcia, ale najbardziej znany jest z organizacji wystaw i imprez plenerowych np. corocznych targów rolniczych.

Źródło informacji: www.lubniewice.pl, www.sulecin.pl,http://www.gmnet.com.pl/lubniewice/index1.htm

Błażej Skaziński w:Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego

by damage.inc